زندگی روی خط تعادل

بدبینی، بد گمانی، سو ظن و... همه چیزهایی هستند که اینهمه ازشون منع شدیم. اما من چقدر حواسم هست که پایه قضاوتهام، رفتارهام، دلخوریها و کینه توزیهام بدگمانی نباشه. آدمی که به بنده‌های خدا بدگمانه به خود خداوند می تونه اعتماد کنه می تونه به وعده های خداوند خوشبین باشه؟ من که می گم نه. بدبینی مثل آتشی هست که به خرمن کارهای خوب می افته. بدبینی حتی نباید به دیگران باشه بلکه همین که یک نشونه گوچیک روی بدنمون می بینیم به بدترین بیماریها فکر می کنیم همینکه یه کم وضع مالیمون بد می شه به بیچارگی و تنگدستی فکر می کنیم هم بدبینیه. همیشه خوشبین بودن خیلی سخته اما واقعا سخت تر از بدبین بودن نیست. آدم بدبین همیشه انتظار بدترینها را داره، همیشه از دیگران توقع کارهای ناراحت کننده داره و خوب خدا رو شکر که نظام طبیعت خیلی عجول نیست و ما حصل افکار و اعمال بد ما را زود جلومون نمی گذاره. 

من چقدر حسن نیت به خرج دادم؟ خیلی اما خودم و خدا می دونیم که خیلی وقتها فقط ظاهری بوده و در درونم بلوا و آشوب بوده من خوبم با من بدم، من فرشتم با من شیطانم در جدال بوده. آرام نبودم. خدایا امشب می خوام کمکم کنی بزرگ بشم. کمکم کنی خوشبین باشم به خودت به بنده‌هات به اتفاقات زندگیم. خدایا کمکم کن بزرگ بشم و با بزرگواری به دیگران حسن نیت داشته باشم. وقتی دارم رفتار دیگران را خوب تعبیر می کنم شیطان خفته وجودم بیدار نشه و من رو دل آشوب نکنه. 

خدایا کمکم کن تا خوشبین باشم و معنای خوشبختی واقعی را بچشم.